Gojo Ryu

Gođu-riu (剛柔流), (jap. "tvrdo-meki stil") je karate stil koji koristi kombinaciju tvrdih i mekih tehnika. Veruje se da j koncept kombinovanja dva ekstrema potekao iz doktrine kineskih borilačkih veština poznate kao vu bej đi (bubiši na japanskom). Gođu-riu kombinuje tvrde udarce kao što su šutevi i udarci pesnicom sa mekšim, kružnim tehnikama za blokiranje i kontrolisanje protivnika, koje uključuju locks, grappling, rušenje i bacanje. Naglasak je stavljen na pravilno disanje. Gođu-riu praktikuje metode koje uključuju jačanje tela i kondicije, svoj osnovni pristup borbi (razdaljinu od protivnika, generisanje snage, itd.), i vežbanje sa partnerom. Gođu-riu uključuje kako kružne tako i pravolinijske pokrete u svoj curriculum.


Značenje imena

"Go" znači čvrstina ili spoljašnja sila; "đu" znači mekoća ili unutrašnja sila.

Gođu-riu je svoj naziv dobio više slučajno nego s nekom namerom. Godine 1930. brojni majstori borilačkih veština su pitali Čojun Mijagijevog najboljeg učenika Đinan Šinzatoa, dok je bio u Tokiju, koju školu karate vežba. S obzirom da Naha-Te nije imao neko formalno ime, smislio je improvizovano ime Hanko riu (polu-trvdi stil). Po njegovom povratku na Okinavu ispričao je o ovome Mijagiju. Nakom dosta razmišljanja Čojun Mijagi se odlučio za Gođu-riu, kao ime za svoj stil. Ovo ime je preuzeo iz stiha u Bubišiju (klasični kineski tekst o borilačkim veštinama). Ovaj stih, koji se nalazi u pesmi Haku Kenpo (osam zakona pesnice), a opisuje osam principa borilačkih veština, glasi “Ho wa Gojū wa Donto su”, (način udisanja i izdisanja je tvrdoća i mekoća, ili sve u univerzumu udiše meko i izdiše tvrdo).


Istorija

Razvoj Gođu-riua datira još od Higaona Kanrioa, (1880-1950), starosedeoca iz Nahe, Okinava. Kao tinejdžer trenirao je kod okinavljanskog majstora Arakaki Seišoa, pre nego što se preselio u Fudžijan provinciju u Kini, da bi trenirao Bušu (Kung Fu) kod majstora Riu Riu Ko Rošija.

Higaona se vratio na Okinavu sredinom Meiđi ere (1868-1911) i preuzeo porodični posao prodaje drva za potpalu, u isto vreme podučavajući novu školu borilačkih veština, koje se isticala integracijom go-no (tvrdog) i ju-no (mekog) kempa u jedan sistem. Reč karate (prazna šaka) nije bila toliko rasprostranjena u to vreme, i Higašionin stil je bio poznat kao Naha-te. Smatra se da je Kineski Nanpa Šorin-ken grana kung fua koja je uticala na ovaj stil 1. I kao takav ovaj stil i stil Ueči riu su izgrađeni na sličnim osnovama.

Higaonin najčuveniji učenik je bio Čojun Mijagi (1888-1953) koji je počeo da trenira kod Higaone sa 12 godina. Nakon Higaonine smrti Mijagije otplovio u Kinu i tamo studirao nekoliko godina, a vratio se u Nahu 1918. godine. Mnogi Higaonini učenici su nastavili da treniraju sa njim, uključujući i Higa Sejkoa (1898-1966). Pa ipak, Higaonin najbolji učenik Juhacu Kjoda, koji je trenirao kod Higaone duže od Mijagija, osnovao je školu koju je nazvao To'on-riu (To'on je drugi način izgovora kineskih znakova za Higaonino ime, pa tako To'on-riu znači "Higaonin stil"), i sačuvao više Higaoninog pristupa Naha-teu.

Gođu-riu je bio prvi zvanično priznati stil karatea u Japanu od strane Dai Nipon Butoku Kai i jedini stil karatea sa potpunom istorijskom predstavkom kako u Okinavi tako i u Japanu.


Glavni izvori

Istorija samog karatea je jedna od kulturnih i socijalnih razmena sa Kinom koja datira još od Tang dinastije--i stoga korejsko ime za karate, "Tang Su" ili "kineske ruke". Pre nego što je Funakoši Gičin započeo razvoj modernog karatea, okinavljanski karate stilovi su uglavnom dobijali imena po gradovima iz kojih su potekli, pa tako "Naha-te", "Šuri-te" i "Tomari-te" su stilovi koji su potekli iz gradova Nahe, Šurija, i Tomarija.

Krajem 19. veka veliki karate majstori išli su u Kinu na "hodočašće borilačkih veština". Veliki kineski bokser Liu Liu Ko (Riu Riu Ko na japanskom) u južnoj Kini je obučio pregršt ovih okinavljanskih učenika koji su kasnije postali karate legende.

Upotreba tenšo ili mekih tehnika u Gođu-riu stilu otkriva očigledan uticaj stila Fuđijanskog belog ždrala ("Fuđijan Bai He" na kineskom) Od Belog Ždrala, Gođu preuzima kružne pokrete i brze udarce. Iz stila Tigra, Gođu preuzima snažne linearne napade i napad tigrovom šapom (pogotovo u kjušo-džicuu). Takođe, jedna od glavnih komponenti i izvora okinavljanskog karatea je starosedelačka tradicija nazvana "tuite": hvatanje, bacanje, čišćenje, koji često vode ka borbi na zemlji. Ove tehnike su vežbane u Riukjuovim malim selima i stopljene sa kineskim borilačkim veštinama dale su karate. U katama, obično niski stavovi i/ili ruke u chambers su znaci tehnika ove vrste.


Kata/ bunkai

Kata je set unapred uređenih pokreta koji simulišu borbu. Svaki pokret se može protumačiti (stoga i naziv bunkaj) kao različita tehnika i njena primena. Oni služe kao osnova na kojoj se uči Gođu-riu. Smatra se kao "živi priručnik" u kojem se pravi karate-njegove tehnike i filozofija-prenosi dalje. Vežbanje same kate donosi vežbaču osećaj strukture i mogućnosti koje može da koristi u stvarnoj borbi. Bunkaj, sa druge strane, je analiza-ili interpretacija (ojo bunkaj)-kata pokreta. Tehnike-unutar-tehnika se otkrivaju kroz stalnu vežbu kate i bunkaja.

Kate koja se uče u Gođu-riu su više tradicionalne i više su naglašene nego sam kumite (slobodni sparing). Naglasak u kati takođe je i naglasak u bunkaju, stvarna primena kata pokreta u samo-odbrani. Pristup samo-odbrane objašnjava zašto Gođu-riu ne stavlja naglasak na slobodni sparing i kao njegova ograničavajuća pravila.

Protivnici kata kažu da je ona beskorisna u stvarnoj borbi, dok zagovornici tvrde ovi prvi ne shvataju pravi smisao kate i bunkaja.